Qua – se sente ’l siénsio de a tera:
so e sópe pena arae, so ’l scravasson
drento ’l scuro de a sera, vanti note;
se sente, e no se vede, osei che siga
e raganee che sbrómboea drio i fossi;
e fassine de fen, robinie a sbari,
tèse e graneri pieni de sorprese:
de robe vèce, de piti, de noni,
de ruji da giustar, conéji, ochi,
pajon, maragoete, gnari e piàvoi –
ponari, narabòtoi e bissaòrboe:
tuto, che par che altro ancùo no ocora;
e invesse, tornaremo al ben de a tera:
rancuraremo pomidori in orto,
vangando do gombine – sensa pressa;
co a fiacheta, ndaremo drio ’l musseto
tacà ’l careto – come de na volta:
parché, nialtri, a strada a ghémo persa –
sóeo e bestie e ne pol compagnar casa,
imbriaghi de incensi e de “progressi”.